A jednak. Już w piątek zaczęło się wypogadzać a niebo ukazało błękit. Sobota na starcie, to może i był poranny chłód ale bez deszczu z bardzo dobrymi prognozami na cały dzień. Najważniejsze jednak było to, że mieliśmy niesamowitych wolontariuszy, którzy może poza Magdą nie mieli wielkiego doświadczenia, ale mieli niesamowite zaangażowanie.

Start odbył się niemal punktualnie o godzinie 7 przy wspólnym odliczaniu od dziesięciu.

Klimczok to pierwszy szczyt na jaki należało wejść w ramach Beskidy. To także jeden z bardziej malowniczych i bardziej znanych szczytów Beskidu Śląskiego. Liczy sobie 1117 metrów i oferuje mnóstwo atrakcji. Po pierwsze niesamowite widoki, po drugie Ogród z kamieniami z różnych stron świata no i wreszcie „Tron Władcy Klimczoka”, który niewątpliwie większość uczestników zmusił do tego, aby chociaż na chwilę na nim zasiąść.

Na tym punkcie serwowane było śniadanie w formie owoców i warzyw przygotowywanych przez naszych wolontariuszy. Pomysł chyba trafiony w punkt, dlatego też zdradzimy sekret, że zaczerpnięty był z Rajdu Kotliny Turoszowskiej. Chłopacy dzięki!! Chwila odpoczynku i uzupełnienie kalorii było jak najbardziej wskazane, bo zaraz za Brenną rozpoczynało się podejście na Horzelicę, które niewątpliwie przypomniało Uczestnikom, że to nie jest zwykła wycieczka

na Przełęczy Salmopolskiej czeka przepyszna pomidorowa z makaronem od naszego sponsora Czanieckie Makarony.

Jakoś tak się stało, że zarówno zupa jak i makaron, który każdy ze startujących otrzymał w swoim pakiecie, stał się niemalże kultowy, jeszcze przed startem. I słusznie, bo zupa była niesamowita a opinie Uczestników nie pozwalają w to wątpić.

Po opuszczeniu punktu żywieniowego startujących czekał prawdziwy klasyk Beskidu Śląskiego. Malinów, Malinowska Skała i odbicie w kierunku Baraniej Góry. To miejsce, jak się okazało, było dość problematyczne dla co niektórych.

Niekwestionowanym królem tego miejsca był nasz przyjaciel Misiura, który nie wiadomo jak, nie wiadomo skąd ale częstował kultową herbatą z miętą. Jak się okazało było to miejsce, na którym wiele osób podjęło decyzję o odwrocie i chociaż nie planowaliśmy, to zrobiliśmy parę kursów na trasie Szczyrk – Lipowa aby zwieźć tych, którzy nie dali rady.  Tych, którzy wyruszyli dalej, po wyjściu z Lipowej czekał jeszcze dziesięciokilometrowy marsz z jednym, ostatnim już podejściem na króla Beskidu Śląskiego – Skrzyczne. 

Ci, którzy zdobyli ostatnią pieczątkę potwierdzającą przejście trasy czekało już tylko ostatnie zejście do mety w amfiteatrze w Szczyrku, gdzie czekały na startujących medale i dyplomy będące ukoronowaniem Beskidy. Na mecie czekały również z przepysznym bigosem panie z Koła Gospodyń Wiejskich w Brennej, które nie pozwoliły kończyć startującym wyrypy na głodnego.

Kochani, tak to mniej więcej wyglądało naszymi oczami. Wiemy, że każdy z Was pewnie widział to inaczej, inaczej przeżywał trud wędrówki, własne słabości no i wreszcie każdy z Was inaczej przeżywał spotkanie z górami. W końcu cytując klasyka, Józefa Nykę, autora najbardziej kultowych przewodników po Tatrach „Pobudek do wspinania się po górach jest wiele, bardzo wiele gdyż miłość do gór stanowi sferę doznań subiektywnych, a często też – irracjonalnych. Dlatego odpowiedzi DLACZEGO? najlepiej szukać w samym sobie. Każdego pcha ku górze jego własna siła i każdy znajduje we wspinaczce swoja własną radość.”